WIBOR, WIBORU, WIBOROWI itd. Co pisze Sąd Apelacyjny w Warszawie, wstrzymując płatność rat kredytu z WIBOR?

user_4 https://wnlegal.pl/wp-content/uploads/2020/12/logo.svg

Autor:
wnlegal
biuro@wnlegal.pl

W ostatnim czasie kwestie związane z kredytami oprocentowanymi zmienną stopą procentową, ustalaną z uwzględnieniem WIBOR są odmieniane przez wszystkie przypadki. Sektor bankowy stara się narzucić narrację, że takich umów nie da się zakwestionować, nie da się zakwestionować wskaźnika WIBOR. Takie podejście może odbić się czkawką, z uwagi na to, że prawnicy nie ograniczają się do kwestionowania WIBOR. Wykorzystują szereg argumentów, i te argumenty znajdują uznanie sądów, o czym niżej.

Kilka dni temu komentowaliśmy postanowienie Sądu Apelacyjnego w Warszawie (VI ACz 1125/23) dot. wstrzymania obowiązku dokonywania spłat kredytu z WIBOR z uwagi na zakwestionowanie klauzuli zmiennego oprocentowania, zbudowanej na WIBOR.

Jest już dostępne uzasadnienie tego orzeczenia (poprosiliśmy o nie w trybie informacji publicznej).

I co z tego rozstrzygnięcia sądu wynika?

Nie trzeba kwestionować samego wskaźnika WIBOR, by zakwestionować całą klauzulę zmiennego oprocentowania, a tym samym całą umowę (i na czas proces otrzymać wstrzymanie płatności):

„W tym miejscu podnieść należy, że tego rodzaju wniosek nie wynika jednak z
samego faktu zastosowania dla ustalenia wysokości zmiennego oprocentowania kredytu stawki referencyjnej WIBOR, ale z braku związania konsumenta treścią wzorca dotyczącego sposobu jej wyznaczania, a w konsekwencji również z braku świadomości ekonomicznych skutków związania się umową, opartą o nietransparentny mechanizm wyznaczania tej stawki”.

Dlaczego brak związania wzorcem? Ponieważ bank nieskutecznie przynajmniej na tym etapie procesu, a etap jest taki, że bank zdążył już zająć stanowisko, nie wykazał, że skutecznie doręczył regulamin, w którym ujęte są zasady ustalania WIBOR:

„Odnosząc powyższe do okoliczności faktycznych niniejszej sprawy podnieść
należy – na co słusznie wskazuje żaląca – że pozwany nie wykazał faktu związania powódki treścią wzorca, mającego stanowić integralną część zawartej przez strony umowy, w ramach którego określono sposób ustalania jednego z czynników (stopy referencyjnej WIBOR), od którego uzależniona była wysokość zmiennego oprocentowania kredytu tj. wskazanego w umowie regulaminu. To na pozwanym spoczywał zaś obowiązek wykazania związania powódki treścią wzorca, a więc doręczenia jej rzeczonego regulaminu przed zawarciem umowy. Brak wykazania tego rodzaju okoliczności winien zaś skutkować uznaniem braku związania powódki umową – w zakresie objętym treścią wzorca – mającego podlegać doręczeniu (art. 384 § 1 k.p.c.). Ponieść zaś należy, że powódka konsekwentnie zaprzeczała temu że takowy wzorzec został jej doręczony, pomimo pokwitowania wskazanych w umowie załączników. Przedłożony przez pozwanego ,,Regulamin kredytowy dla konsumentów (…) Bank (…) S.A.” nie został zaś opatrzony podpisem powódki, a z jego treści – jak słusznie wskazuje żaląca – wynika, że stanowi on jedynie wewnętrzny dokument banku, a nie wzorzec stosowany w obrocie
prawnym z konsumentami.

Te kwestie podkreślaliśmy ponad 2 lata temu tu: LINK

i prawie 2 miesiące temu tu: LINK

Zakwestionowanie klauzuli zmiennego oprocentowania może okazać się dość proste.

Oczywiście to „tylko” prawomocne postanowienie o udzieleniu ochrony tymczasowej. Zobaczymy co przyniesie prawomocny wyrok (co przyniosą prawomocne wyroki).

Postanowienie w tej sprawie umieścimy w najbliższym czasie.